Alastair Moock ,een vrij onbekende naam , vrijdag in 't Harense Toogenblik.Een halfvolle zaal:kenners ,maar ook nieuwsgierigen.
First time in Belgium voor deze Amerikaanse folk singer/songwriter (35, is hij) uit Boston.
Zijn eerste Cd 'Walking Sounds' bracht hij uit in 1997.Hij heeft er nu 5 op de teller .'Fortune Street' kwam uit in 2007.Alastair (Bert dacht dat hij een vrouw op het podium ging zien...) is intussen vader geworden :twin girls, Elsa en Clio, en dat heeft zijn blik op de wereld verandert en hij toert wat minder ,of course. We mogen dus van geluk spreken dat Luc hem naar Brussel heeft geloodst.
Een aangename verrassing die Mr Moock.
Een stem à la Steve Forbert, die liters whiskey zou gedronken hebben ,alhoewel de vent bezig was Duvel te proeven, een degelijk ,soms heel prachtig, gitaarwerk (fingerpicking style) en goeie songs die wel de spirit hebben van de oudere folk uit de fifties , a time when American folk was relevant ,even dangerous...Dat is Alastair.In Amerika is hij een begrip geworden,hij speelt op de beroemdste folk festivals(Newport,Great Waters...) en hij werd genomineerd voor de Boston Music Award als outstanding Singer/Songwriter.
Het is kwart over negen wanneer hij plaatst neemt op de oude stoel op het podium ,hij grabbelt zijn gitaar en there we go !'When the Moon comes out' op zijn CD 'Let it Go'.Een prachtig lieke ,pure Amerikaanse folk.Die vent straalt een aura van sympathie uit ,hij is zeker geen dikkenek .Met hem geen sprake van de kunstenaar op de bühne en de toeschouwers beneden in de zaal ...nee,nee we bouwen de show samen op ,hij is de priester niet die de hostie nuttigt ,samen met hem vormen wij een heilig geheel.
''Swing that axe' a gospelachtig bluesy/jazz track met een uitzonderlijk staal fingerpicking.
'God saw fit to make tears' een verhaaltje :hij zat in zijn auto ,met een onoplettend oor , naar de nieuwsuitzending te luisteren toen hij een vrouw dit zinnetje hoorde zeggen,nice title for a song ,dacht hij ..Ommekeer naar huis en hij schreef het liedje.Het krijgt simpele maar doeltreffende harmonicalijntjes plus biblische tekst ....your mother will love you whatever you do...
'Own way to heaven' hier vertelt hij ons hoe en waarom hij in Godsnaam een folksinger wou worden,het gebeurde tijdens een optreden van Arlo Guthrie en Pete Seeger die hij als kind met zijn vader bijwoonde. Publiek en artiest zongen samen ,so, a singalong guys .Hij leert ons de chorus ....everybody 's gotta find their own heaven there ain't anybody going to show you the way...een traditionele country/folk song.'Red Ribbon Waltz' een schitterend ballad met diepe stem...Would you dance with me ,baby... Het meisje met de rode lint moet wel mooi en braaf zijn.Op de album versie is de stem van Kris Delmhorst te horen.
Cover time :'Fishin' Blues' die hij kende in de versie van Taj Mahal .Hij denkt aan een kinderplaat ,full with animals and jolly songs. 'Chicken' ,hij citeert de versie van Mississippi John Hurt.Vrolijk meezingertje ,a good song to learn to spell words .Mooie plattelands blues , Toogenblik wordt een kiekenkot.
Nog eentje before the beer break 'Let it go' .Typisch akoestische blues met filosofische lyrics en weer fijne fingerpicking.

Set II

Het begint met de titletrack van zijn laatste album ,'Fortune Street' ,weer hanteert hij de harmonica.Dat is zijn blik op de maatschappij.Met' Pay Day '(Mississippi John Hurt) krijgen we een vrolijke bluesnummer ,gezongen met een gebroken stem en rootsy gitaar riffs.
Na enkele opmerkingen over onze silly Flemish/French quarrels en de slechte staat van de wereld ,biedt hij ons een van Woody Guthrie's pearls 'Pastures of Plenty' .Alastair is an anachronism in the best sense schrijven ze in de gespecialisserde pers .Inderdaad, zo is het , een folksinger uit een ander tijdperk .Back on the road,Jack Kerouac ,the Beat Generation... dat alles flitst door je brein,terwijl hij ...my poor feet have travelled the old dusty road ...zingt.Ontroerend mooi,beelden uit John Steinbeck in je hoofd.
'Union Maid' weer Woody ,maar dan een adaptatie geschreven toen Alastair in Poland was voor een workshop met Amerikaanse kinderen aldaar ,de klas heeft die lofzang aan de vakbonden herschreven. En Toogenblik maar meezingen ...I'm sticking to the Union till the day I die..Machtig.
'Woody's lament' die Alastair als hulde voor Mr Guthrie schreef. Nog zo'n road song.'Le guide du Routard ' version Moock.
Over koeien, 'A cow says Moo' ,booh bij onze Noorderburen en meuh chez Happart & co.
Weer werk voor la chorale de Haren.
Alle dieren op de afspraak behalve de spinnekoppen ,de Madam naast mij heeft een hekel aan die beestjes.
We eindigen met ' A life I never had' titel van zijn CD uit 2002, een nummer à la John Prine, met Bijbelse lyrics. A song of hope .

Luc op het podium voor zijn wekelijkse show and the man is back for an encore!
'Hard travelling' van ,weer,Woody Guthrie .Een meestamper ,folk van voor Bob Dylan.De protestsongs werden niet uitgevonden door Mr Robert Allen Zimmerman.
Hij vond ons zo'n fijn publiek dat wij 'Freight Train' van Elizabeth Cotten(born in 1895) krijgen te horen.Om van te trillen!Some nice Cotten picking guitar work.

Good job,Alastair ,a thousand thanks ...
Ik ben 40 jaar jonger geworden.